Καζούο Ισιγκούρο (Kazuo Ishiguro): "Μη Μ' Αφήσεις Ποτέ"

[Ίζι]

Τίτλος: Μη Μ' Αφήσεις Ποτέ
Πρωτότυπος τίτλος: Never Let Me Go
Συγγραφέας: Καζούο Ισιγκούρο
Μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Έτος έκδοσης: 2005
ISBN: 960-03-4046-3
Αριθμός σελίδων: 330

Στο οικοτροφείο Χέιλσαμ φοιτούν μόνο πολύ ξεχωριστοί μαθητές. Η Κάθυ, η Ρουθ και ο Τόμυ δεν συνειδητοποιούν παρά πολλά χρόνια αργότερα πόσο ιδιαίτερη μεταχείριση απόλαυσαν. Η Κάθυ, στα 31 της πια, θυμάται τους αγαπημένους της φίλους και τα άλλοτε χαρούμενα, άλλοτε θλιβερά, άλλοτε αστεία γεγονότα που σημάδεψαν την παιδική τους ηλικία. Ο Ισιγκούρο (γνωστός για τα Απομεινάρια μιας Μέρας) αφηγείται αριστοτεχνικά μέσα απ’ τις αναμνήσεις της ηρωίδας του μια σπαρακτική ιστορία για την ενηλικίωση, τη φιλία, τον έρωτα, τις χαρές της ζωής και τη στέρησή τους. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Ισιγκούρο, ένας ενήλικος άντρας, σκιαγραφεί με τόση ακρίβεια τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς ενός κοριτσιού στις διάφορες ηλικιακές του φάσεις.

Αυτή είναι η μια όψη της υπόθεσης, γιατί το Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ έχει κι άλλη όψη, σκοτεινή κι ανατριχιαστική. Η ιστορία κυλά ήρεμα και νωχελικά, για να γυρίσει ξαφνικά και να σε δαγκώσει, την ώρα ακριβώς που έχεις χαλαρώσει και ξεχαστεί. Πάντως, απ’ την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Η κεντρική ηρωίδα ξεκινά την αφήγησή της με την αινιγματική φράση: «Λέγομαι Καθυ Χ. είμαι τριάντα ενός ετών και είμαι συνοδός πάνω από έντεκα χρόνια». Το μυστήριο που περιβάλλει το Χέιλσαμ και τους μαθητές του πυκνώνει σελίδα με τη σελίδα και τα στοιχεία που τελικά το ξεδιαλύνουν δίνονται ένα-ένα, σταδιακά, μέχρι το τέλος του βιβλίου. Όμως καταλαβαίνει κανείς σύντομα ότι το ονειροπόλημα της Κάθυ γίνεται σ’ ένα σύμπαν εφιαλτικό.

Ο συγγραφέας, πρωτοτυπεί τοποθετώντας το δυστοπικό του μυθιστόρημα στο παρελθόν αντί για το μέλλον, σε μια πολύ γνώριμη και οικεία Αγγλία της δεκαετίας του ’70, του ’80 και του ’90. Αυτή η εναλλακτική Αγγλία υπήρξε για μένα ένα απ’ τα πιο δυσοίωνα και τρομακτικά μέρη που έχω επισκεφτεί στα αναγνωστικά μου ταξίδια.

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Mark Romanek, με πρωταγωνιστές τους Carey Mulligan, Keira Nnightley και Andrew Garfield. Η ταινία είναι εξαιρετική, και μεταφέρει πιστά την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Το πρόβλημα με το βιβλίο (και την ταινία) είναι ότι υπάρχουν παντού spoilers της ιστορίας! Σε κριτικές επίσημες κι ανεπίσημες, άρθρα για τον Ισιγκούρο και το έργο του, παρουσιάσεις του βιβλίου κ.ο.κ. Μέχρι και σε τίτλο εφημερίδας είδα το μεγαλύτερο σπόιλερ της υπόθεσης. Όποιος θελήσει, λοιπόν, να το διαβάσει ας αποφύγει τις κριτικές όσο γίνεται.

 

[Βου Παπ]

Το έχω εδώ και καιρό στη λίστα μου... Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό, ίσως τα περισσότερα που διάβασα ήταν αυτά που γράφεις εσύ εδώ (έχω μάθει να αποφεύγω σπόιλερ).

Μετά την κριτική σου, ανεβαίνει αρκετές θέσεις στη λίστα μου, θα το πιάσω σχετικά σύντομα...

 

[Ρεγινόρα]

Έχω δει την ταινία, η οποία είναι πολύ ατμοσφαιρική. Δεν ήξερα καν πως είναι βιβλίο του Ισιγκούρο. Μπράβο Ίζι.

 

[Ίζι]

Αυτή την ιστορία την κουβαλάω πολύ καιρό μέσα μου, καθώς πριν κάποια χρόνια είδα την ταινία και θέλησα απ' την πρώτη στιγμή να διαβάσω και το βιβλίο, να πάρω κάποιες απαντήσεις. Πιστεύω ότι πρόκειται για βιβλίο που θα θυμάμαι πάντα σαν ένα απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει (τέλειο από κάθε άποψη), αλλά μάλλον δεν θα ξαναδιαβάσω, λόγω των τόσο έντονων συναισθημάτων που μου προκαλεί. Μερικές σκέψεις μόνο για όσους το έχουν διαβάσει ή έχουν δει την ταινία.

Spoiler

Τι είναι, τελικά, αυτή η ιστορία;
Είναι, άραγε, μια αλληγορία για τη θνητότητά μας; Όλοι χρωστάμε ένα θάνατο, κι έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με το γεγονός αυτό. Όλα είναι προσωρινά, όλα έχουν το σωστό timing, ακόμα και η αγάπη. Ο Τόμυ και η Κάθυ δεν πρόλαβαν να νιώσουν την ευτυχία, όλο εμπόδια έμπαιναν στον δρόμο τους, μέχρι το οριστικό το τέλος, όμως δεν είχαν κι οι ίδιοι ευθύνη;

Είναι ένα σχόλιο για τη μεταβλητότητα της ηθικής, για το πόσα μπορούμε να αποδεχτούμε αρκεί να ωφελούμαστε οι ίδιοι; Όντως... πώς να πεις σε μια ανθρωπότητα που απαλλάσσεται απ' τη μάστιγα του καρκίνου ότι ο τρόπος που βρήκε είναι ανήθικος; Πώς να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των θυμάτων; Μας ανατριχιάζει, μας τρομάζει η προοπτική, όμως πόσο διαφορετικοί είμαστε κι εμείς; Ξέρουμε για τις εργασιακές συνθήκες στις χώρες του τρίτου κόσμου, την παιδική εκμετάλλευση και όλα αυτά τα δυσάρεστα, όμως πόσο συχνά τα σκεφτόμαστε εμείς οι ευνοημένοι δυτικοί; Ξέρουμε για τις συνθήκες εκτροφής και σφαγής του κρέατος που τρώμε, φρίττουμε όταν το βλέπουμε με τα μάτια μας, και τι κάνουμε; Προτιμούμε να μην τα σκεφτόμαστε.

Είναι μια σπουδή της ανθρώπινης φύσης; Στην πρώτη μου επαφή με την ιστορία είχα εξοργιστεί μ' αυτούς τους ανθρώπους, που απολάμβαναν τόση ελευθερία, φαινομενικά, και δεν έκαναν τίποτε για να σώσουν τις ζωές τους. Που δεν αμφισβητούσαν καν την ορθότητα του συστήματος, έστω κι αν ονειρεύονταν μια βραχυπρόθεσμη αναβολή - και τίποτε άλλο; Δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να επιβιώσει πάση θυσία; Ίσως όχι... αν ανατρέφεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μην αμφισβητεί ποτέ, μα ποτέ, αυτό που έμαθε ως σωστό. Πόσα μας έχουν μάθει που αδυνατούμε να επαναπροσδιορίσουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας;

 

[Στράτης]

@Ίζι καλημέρα.
Κούκλα, δεν σας προλαβαίνω.
Έχει μαζευτεί μεγάλη λίστα και το μόνο που έχω στα χέρια μου είναι το «Στόμα γεμάτο χώμα»
(από παρουσίαση του Χρήστου Α. / και κάνα δυο άλλα). Τώρα, θέλω κι αυτό.
Υπέροχη όπως πάντα.

 

[Εμιλυ]

Δεν έχω τολμήσει να δω ακόμα την ταινία και ίσως το κάνω μετά από πολύ καιρό.

Πάντως το βιβλίο το κατατάσσω ως ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Σπαρακτικό!
Ωστόσο υπάρχουν αναγνώστες που δεν κατάφεραν να τους συγκινήσει.

Εάν κάποιος αποφασίσει να το διαβάσει δεν πρέπει να πληροφορηθεί τίποτε εκ των προτέρων γιατί θα χαλάσει όλη η ατμόσφαιρα του.

Μπράβο βρε Ίζι που μου θύμισες με την όμορφη ανάρτηση σου τη γοητεία που μου είχε εξασκήσει το βιβλίο αυτό ....

 

[Ίζι]

Δεν έχω τολμήσει να δω ακόμα την ταινία και ίσως το κάνω μετά από πολύ καιρό.

Να τη δεις οπωσδήποτε! Είναι απ' τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου στον κινηματογράφο που έχω δει. Οι τρεις πρωταγωνιστές ενσαρκώνουν ιδανικά τους τρεις φίλους. Βέβαια είναι επώδυνη εμπειρία η παρακολούθησή της, όπως και η ανάγνωση του βιβλίου...

Εάν κάποιος αποφασίσει να το διαβάσει δεν πρέπει να πληροφορηθεί τίποτε εκ των προτέρων γιατί θα χαλάσει όλη η ατμόσφαιρα του.

Πολύ δύσκολο αυτό, δυστυχώς Από τις κριτικές που έχω δει (goodreads, εφημερίδες κ.λπ) το 90% αποκαλύπτει το "μυστικό" της ιστορίας. Κυκλοφορούν και τίτλοι όπως

Spoiler

"Οι κλώνοι του Ισιγκούρο πάνε Λονδίνο" ή "Οι κλώνοι του Ισιγκούρο στη Μεγάλη Οθόνη"

Απελπιστική κατάσταση

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Από Ισιγκούρο έχω διαβάσει μόνο Τ' απομεινάρια μιας μέρας που μου άρεσαν πολύ. Από αυτό δεν έχω δει ούτε την ταινία ούτε φυσικά έχω διαβάσει το βιβλίο, από μια βιβλιοκριτική που είχα διαβάσει πριν από μερικά χρόνια υποψιάστηκα τι παίζει, έχω όμως περιέργεια να διαβάσω το βιβλίο και θα επιδιώξω να το διαβάσω σύντομα.

 

[Μήτις]

Ίζι, η παρουσίασή σου είναι υπέροχη, μπράβο!
Το Μη μ'αφήσεις ποτέ είναι από τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει και, παρότι έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, πολλές σκηνές παραμένουν ζωντανές στη μνήμη μου. Η ταινία είναι από τις πολύ καλές μεταφορές βιβλίου, αν και εκεί το μυστικό δεν παρουσιάζεται με τον εκπληκτικό σταδιακό τρόπο που παρουσιάζεται στο βιβλίο. Εδώ και το ομώνυμο τραγούδι, που άκουγε η ηρωίδα.

 

[Ίζι]

Μήτις, μήπως ξέρεις τι έχει συμβεί με το συγκεκριμένο τραγούδι; Είχα βρει σε επίσημες και ανεπίσημες πηγές ότι πρόκειται για τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για την ταινία. Η Judy Bridgewater είναι βέβαια ανύπαρκτη τραγουδίστρια που επινόησε ο Ισιγκούρο. Στην πραγματικότητα τραγουδά η Jane Monheit. Μάλιστα έφτιαξαν και το εξώφυλλο της αγαπημένης κασέτας της Κάθυ:

Κι όμως το τραγούδι είναι υπαρκτό και αρκετά παλιό

[video=youtube;636IeHQgai4]https://www.youtube.com/watch?v=636IeHQgai4[/video]

Τι να συμβαίνει άραγε; Πιστεύω ότι ο Ισιγκούρο δεν είχε αυτό το κομμάτι στο μυαλό του, κι ότι για την ταινία χρησιμοποιήθηκε η φωνή μιας υπαρκτής τραγουδίστριας στον ρόλο μιας ανύπαρκτης, που τραγουδά ένα υπαρκτό τραγούδι σε μια ανύπαρκτη κασέτα

Όπως και να 'χει είναι ένα υπέροχο τραγούδι

 

[Μήτις]

Χαχα, ακριβώς αυτό, Ίζι! Πάντως, νομίζω πως ο Ισιγκούρο κάτι τέτοιο θα φανταζόταν όταν έγραφε για το συγκεκριμένο τραγούδι.

 

[Αγγελίνα]

Μόλις τελείωσα το βιβλίο και είμαι σε βαθύ προβληματισμό. Το περίμενα πολύ διαφορετικό. Καταρχάς να πω πως πιθανότατα θα το θεωρούσα πολύ καλύτερο, αν δεν είχα ανακαλύψει από μόνη μου το μυστικό του οικοτροφείου, σχεδόν από τις πρώτες σελίδες.

Spoiler

Εγώ περίμενα δηλαδή πως στην αρχή θα παρουσιαζόταν μια φυσιολογική ζωή των μαθητών σε ένα συνηθισμένο οικοτροφείο της Αγγλίας. Όμως η Κάθυ μιλάει από την αρχή για αναρρωτήρια, συνοδούς και δωρητές...τι άλλο εκτός από δωρητές οργάνων, λοιπόν.

Επίσης, θα θεωρούσα το εύρημα του Ισιγκούρο πολύ πιο πειστικό αν μας είχε δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο

Spoiler

γιατί οι μαθητές δέχονταν τόσο παθητικά κι αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους. Δεν είναι ότι το μάθαιναν σε μικρή ηλικία και τους γινόταν πλύση εγκεφάλου μέσα στο σχολείο. Το αντίθετο, θα έλεγα. Το μάθαιναν στα 16, πάνω στην τρέλα της εφηβείας και παρόλα αυτά, δεν αντιδρούσε κανείς! Δεν προσπάθησε κανείς να ξεφύγει, δεν δημιουργήθηκε σε κανέναν κάποιο ψυχολογικό, δεν απέκτησε κανείς τους αυτοκαταστροφικές διαθέσεις, προκειμένου να αχρηστέψουν τα όργανά τους για τη χρήση που προορίζονταν. Εγώ, όχι κάπνισμα που τους απαγόρευαν, στα σκληρά θα είχα πέσει!

Και το τελευταίο που βρήκα κάπως δύσκολο να πιστέψω ήταν ότι

Spoiler

υπήρχαν άτομα που έφταναν τις 4 δωρεές, πριν "ολοκληρώσουν" (=πεθάνουν). Ποια 3 όργανα μπορεί να δωρήσει ένας άνθρωπος και να συνεχίσει να ζει; Ένα νεφρό, ΟΚ. Έπειτα; Μυελό των οστών; Αμφιβληστροειδείς; Ήπαρ; Πάγκρεας; Ζει ο άνθρωπος χωρίς τα 2 τελευταία;

Ποια ήταν τα 3 όργανα που είχε δώσει ο Τόμυ δηλαδή κι εξακολουθούσε να ζει μια σχετικά φυσιολογική ζωή; Μπερδεύτηκα...

Τι λέτε οι υπόλοιποι που το διαβάσατε; Σας δημιουργήθηκαν αυτές οι απορίες ή μόνο σε μένα;

 

[Ίζι]

Επίσης, θα θεωρούσα το εύρημα του Ισιγκούρο πολύ πιο πειστικό αν μας είχε δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο

Spoiler

γιατί οι μαθητές δέχονταν τόσο παθητικά κι αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους. Δεν είναι ότι το μάθαιναν σε μικρή ηλικία και τους γινόταν πλύση εγκεφάλου μέσα στο σχολείο. Το αντίθετο, θα έλεγα. Το μάθαιναν στα 16, πάνω στην τρέλα της εφηβείας και παρόλα αυτά, δεν αντιδρούσε κανείς! Δεν προσπάθησε κανείς να ξεφύγει, δεν δημιουργήθηκε σε κανέναν κάποιο ψυχολογικό, δεν απέκτησε κανείς τους αυτοκαταστροφικές διαθέσεις, προκειμένου να αχρηστέψουν τα όργανά τους για τη χρήση που προορίζονταν. Εγώ, όχι κάπνισμα που τους απαγόρευαν, στα σκληρά θα είχα πέσει!

Spoiler

Αν δεις, σε προηγούμενη (εντός πλοκής) ανάρτησή μου είχα σχολιάσει ότι αυτό ακριβώς με ενόχλησε κι εμένα με αυτή την ιστορία, τουλάχιστον στην πρώτη μου επαφή με αυτήν (ταινία). Αυτό που κατάλαβα απ' το βιβλίο είναι ότι, αν και οι κλώνοι δεν γνώριζαν ακριβώς τι θα τους συνέβαινε, από πολύ νωρίς ανατρέφονταν με την ιδέα ότι είχαν έναν προορισμό. Σαν παιδιά, δεν τους έμαθε κανείς να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, δεν γνώρισαν την οικογένεια, δεν συνειδητοποίησαν ποτέ πώς ζουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι - είχαν μόνο μια γενική ιδέα. Αυτό φαντάζομαι ισχύει ακόμα περισσότερο για τους κλώνους που μεγάλωσαν εκτός Χέιλσαμ, οι οποίοι αντιμετωπίζονταν εξαρχής σαν αναλώσιμα είδη. Από κει και πέρα, νομίζω ότι ο Ισιγκούρο προτιμά να μας δώσει εδώ τροφή για σκέψη απ' το να γράψει για επαναστατικές τάσεις και αυτοκαταστροφικές διαθέσεις των κλώνων. Ακόμα κι αυτοί που ελπίζουν να γλιτώσουν (για λίγο), προσπαθούν να το κάνουν μέσω του συστήματος και ούτε στιγμή δεν σκέφτονται να το αμφισβητήσουν. Πόσα είναι αυτά που κι εμείς δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, ακριβώς επειδή μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι είναι φυσιολογικά κι αναμενόμενα; Όλοι μας θα πεθάνουμε κάποτε, εκείνοι στα 30, εμείς... δεν ξέρουμε πότε, όμως δύσκολα περνάμε τα 90. Μας φαίνονται πολλά τα χρόνια, γιατί έτσι μάθαμε, πώς θα νιώθαμε όμως αν μαθαίναμε ότι υπάρχει μια άλλη, προνομιούχα ανθρώπινη φυλή που ζει μέχρι τα 250, και μάλιστα πολύ πιο ποιοτικά απ' ό,τι εμείς; Θα πέφταμε στα ναρκωτικά; Δεν ξέρω, με προβληματίζει κι εμένα.

Και το τελευταίο που βρήκα κάπως δύσκολο να πιστέψω ήταν ότι

Spoiler

υπήρχαν άτομα που έφταναν τις 4 δωρεές, πριν "ολοκληρώσουν" (=πεθάνουν). Ποια 3 όργανα μπορεί να δωρήσει ένας άνθρωπος και να συνεχίσει να ζει; Ένα νεφρό, ΟΚ. Έπειτα; Μυελό των οστών; Αμφιβληστροειδείς; Ήπαρ; Πάγκρεας; Ζει ο άνθρωπος χωρίς τα 2 τελευταία;

Spoiler

Δεν έχω ιδέα, ίσως μπορεί κάποιος να δωρίσει μισό συκώτι, ένα νεφρό, μυελό των οστών, ίσως κι έναν πνεύμονα και να συνεχίσει να ζει. Δεν αναφέρει κάπου ότι όλες οι δωρεές αφορούσαν ζωτικά όργανα. Καλύτερα να μας απαντήσει ένας γιατρός εδώ.

 

[Αγγελίνα]

Καλημέρα Ίζι, πολύ χαίρομαι που είδες το ποστ μου. Παρόλο που ξεκίνησα τον Επικίνδυνο Οίκτο του Τσβάιχ, ένα μέρος του μυαλού μου ακόμη αναρωτιέται γιατί ο Ισιγκούρο επέλεξε να παρουσιάσει έτσι την ιστορία του. Μετά λύπης μου, διαπιστώνω πως ίσως έχω εθιστεί στα αστυνομικά τον τελευταίο καιρό, όπου ο συγγραφέας κρατάει τον αναγνώστη σε μια απατηλή νηνεμία, ώσπου ξαφνικά του εξαπολύει το τσουνάμι, που τα ανατρέπει όλα και αυτός είναι ο λόγος που δυσκολεύομαι να εκτιμήσω κάτι διαφορετικό.

Spoiler

Δεν είχα δει πως είχες αναφερθεί κι εσύ στον βασικό μου προβληματισμό νωρίτερα, συγγνώμη. Αλήθεια, εσύ είχες καταλάβει πως επρόκειτο για δωρητές οργάνων;

Είναι και ο πνεύμονας, σωστά. Ένα νεφρό, έναν πνεύμονα, μυελό των οστών, ΟΚ κάπως βγαίνει. Πάντως όταν η δασκάλα εκείνη, η Λούσυ, αν θυμάμαι καλά το όνομά της, τους αποκαλύπτει περί τίνος πρόκειται, αναφέρεται στα ζωτικά όργανά τους.

Τώρα σχετικά με τον αν ξαφνικά ανακαλύπταμε πως κάποια άλλη ανώτερη τάξη ανθρώπων, ζει ως τα 250: είναι διαφορετικό, πιστεύω, να ανακαλύπτεις πως στερείσαι προνομίων, έστω τόσο σημαντικών και διαφορετικό να ανακαλύπτεις πως είσαι κάτι που δεν ανήκει καν στο ανθρώπινο είδος, με τη στενή έννοια και δημιουργήθηκες μόνο για να γίνεις αντικείμενο της πιο στυγνής εκμετάλλευσης. Είναι μεγάλη συζήτηση, πραγματικα.

 

[Ίζι]

Όχι εγώ δεν το είχα καταλάβει. Όμως είδα την ταινία πρώτα

 

[Ζενίτ]

Θα το ξεκινήσω τις επόμενες μέρες!
Έχω την δυνατότητα να το διαβάσω στα αγγλικά αλλά μπορώ να βρω και την ελληνική μετάφραση, ακόμα δεν ξέρω τι θα προτιμήσω!

 

[Ιπποπόταμος]

Το βιβλίο το έιχα ξεκίνησει και παρατήσει πριν αρκετά χρόνια. Πριν λίγες μέρες το ξανάπιασα στα χέρια μου αφού ήθελα να δω πως θα μου φαινόνταν σήμερα κάποια βιβλία που δεν μου είχαν αρέσει στο παρελθόν.
Το διάβασα σχεδόν μονομιάς Δεν μπορώ να πω ότι ειναι από τα αγαπημένα μου βιβλία αλλά σίγουρα θα το πρότεινα. Τα θέματα που θέτει (όπως πολύ όμορφα τα περιέγραψε και η Ιζι στη 4η απάντηση του νήματος) είναι πολύ ενδιαφέροντα για προβληματισμό και συζήτηση.

Τέλος όσον αφορά αυτό...

Και το τελευταίο που βρήκα κάπως δύσκολο να πιστέψω ήταν ότι

Spoiler

υπήρχαν άτομα που έφταναν τις 4 δωρεές, πριν "ολοκληρώσουν" (=πεθάνουν). Ποια 3 όργανα μπορεί να δωρήσει ένας άνθρωπος και να συνεχίσει να ζει; Ένα νεφρό, ΟΚ. Έπειτα; Μυελό των οστών; Αμφιβληστροειδείς; Ήπαρ; Πάγκρεας; Ζει ο άνθρωπος χωρίς τα 2 τελευταία;

Ποια ήταν τα 3 όργανα που είχε δώσει ο Τόμυ δηλαδή κι εξακολουθούσε να ζει μια σχετικά φυσιολογική ζωή; Μπερδεύτηκα...

Από όσο γνωρίζω

Spoiler

ακόμα και αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι πρόκειται για κάτι τελείως υποθετικό μπορεί κάποιος να δωρίσει όντας ζωντανός:
- Νεφρό (συχνότερο)
- Συκώτι (μέρος του, το οποίο μάλιστα αναγεννάται και απόκτα ξανά σχεδόν πλήρη λειτουργικότητα)
- Πνευμονα (λοβό)
- Πάγκρεας (μέρος)
- Έντερο (μέρος -πολύ σπάνιο)
Αν προσθέσεις σε αυτά και Μυελό, Αίμα, Αμφιβλιστροειδή, Δέρμα υπάρχουν αρκετά για να δωρίσει κάποιος 3+ φορές.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν έχουν υπάρξει ζώντες δωρητές με πολλαπλές δωρεές αλλά είναι ιατρικά εφικτό αν και όπως συμβαίνει και στο έργο θα είχε μεγάλες επιπτώσεις στους δωρητές. Αυτό που δεν στέκει είναι το ότι εφόσον είχαν καταφέρει να κλωνοποιήσουν επιτυχώς ανθρώπους θα μπορούσαν να "φτιάξουν" και τεχνητά όργανα χωρίς να έχουν ανάγκη τους "δωρητές".

Τελειώνοντας και ξεφευγόντας κάπως από το θέμα θα ήθελα να σας παροτρύνω όλους να γίνετε δωρητές οργάνων ή τουλάχιστον αίματος και μυελού. Δώστε λίγα λεπτά κάθε χρόνο από την ζωή σας και μπορεί να βοηθήσετε να σωθεί μια ζωή!

 

[Ιαβερης]

Ιζι, καταπληκτικη παρουσιαση, μπραβο! Μολις το διαβασα κι εγω και τα συναισθηματα που μου αφησε ειναι αναμεικτα. Απο τη μια μου αρεσε η γραφη του Ισιγκουρο, σιγουρα θα διαβασω και κατι αλλο δικο του. Επισης με καταφερε και δεθηκα με τους πρωταγωνιστες, προχωρουσα την αναγνωση και αγωνιουσα για τη μοιρα τους, ιδιαιτερα ο Τομυ μου ηταν εξαιρετικα συμπαθης. Τελος μου αρεσε ολο αυτο το μυστηριο, που με το φτωχο μου μυαλο προσπαθουσα να λυσω, τι ηταν ακριβως αυτο το οικοτροφειο, τι σκοπο ειχε η εκπαιδευση των παιδιων κλπ. Αλλα ψυχοπλακωθηκα για να ειμαι ειλικρινης. Ειναι ενα βιβλιο που με προβληματισε πολυ η θεματολογια του.

Spoiler

Δεν μπορω να διανοηθω, και ευχομαι να μεινει μονο στο χωρο του φανταστικου, οτι μια μερα θα κλωνοποιουνται ανθρωποι με μοναδικο σκοπο να δωρισουν καποια στιγμη τα οργανα τους, για να ζησουν καποιοι απο τους " κανονικους" ανθρωπους, και υστερα να πεθαινουν λες και ειναι ζωα σε εκτροφειο.
Καταλαβαινω οτι ενα χαπι εντ δε θα εξυπηρετουσε τοσο αποτελεσματικα την ιστορια, οσο το τραγικο της τελος, αλλα ο συγγραφεας το παρακανε, με ψυχοπλακωσε!

 

[Ίζι]

Σ' ευχαριστώ Ιαβέρη. Και σ' εμένα είχε την ίδια επίδραση, όμως γι' αυτό ακριβώς θεωρώ σπουδαίο τον Ισιγκούρο. Αν δεν σε καταφέρει ο συγγραφέας να αγαπήσεις τους ήρωες - κάτι που απαιτεί μεγάλο ταλέντο και μαστοριά - πώς θα σε κάνει να νοιαστείς για το δράμα τους; Κι εμένα ο αγαπημένος μου ήταν ο καλόκαρδος Τόμυ.

Spoiler

Τη σκηνή στο τέλος που βγήκε απ' το αυτοκίνητο και άρχισε να ουρλιάζει δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

 

[Μεταλλαγμένη]

Το τελείωσα και μπορώ να πω ότι μου άφησε ανάμεικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα. Καταρχάς, βρήκα την υπόθεση απίστευτα ενδιαφέρουσα και πολύ δυνατές τις τελευταίες 30 (ίσως και 60) σελίδες ενώ προς το τέλος βούρκωσα κομματάκι ( και ήμουν και μέσα στον ηλεκτρικό ).

Ωστόσο, όλο το υπόλοιπο μου φάνηκε λίγο χλιαρό, οι χαρακτήρες ψιλοαδιάφοροι και γενικά ο τρόπος αφήγησης δεν με πολυτραβούσε να θέλω να μάθω την συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, περιέγραφε κάποια περιστατικά που τα έβρισκα λίγο “παιδικά” και βαρετά όπως

Spoiler

αν η καθηγήτρια έδωσε ή δεν έδωσε τελικά την κασετίνα στην Ρουθ. Βέβαια, υποψιάζομαι ότι μάλλον ο συγγραφέας το έπραξε γιατί ήθελε να δείξει ότι αυτά τα παιδιά δεν διέφεραν σε τίποτα από τα “φυσιολογικά” παιδιά της ηλικίας τους και να δημιουργήσει, έτσι, μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση στον αναγνώστη.

Σε γενικές γραμμές όμως, βρήκα θετική την εμπειρία της ανάγνωσής του και θα το πρότεινα και σε άλλους.

Spoiler

Είναι πολύ ενδιαφέρον, όντως, ότι ο Ισιγκούρο επιλέγει να δημιουργήσει την ιδιότυπη αυτή δυστοπία αφού δεν την τοποθετεί σε μελλοντικό χρόνο, όπως συμβαίνει σε ένα 'συμβατικό' δυστοπικό μυθιστόρημα αλλά σε χρόνο παρελθοντικό και παροντικό. Πετυχημένη και άκρως αποτελεσματική θεωρώ και την επιλογή του να θέσει τους προβληματισμούς του για την βιοηθική και τα επιτρεπτά ή μη όρια της επιστημονικής εξέλιξης και προόδου μέσα από την πρωτοπροσωπη αφήγηση και τα βιώματα ενός κυριολεκτικά ζωντανού παραδείγματος (και, στην ουσία, θύματος) αυτής της εξέλιξης όπως είναι η Κάθυ. Γενικά, ένιωσα ότι η Κάθυ (και μέσα από την δική της φωνή όλα τα παιδιά του Χέιλσαμ) συμβολίζει την φωνή της ηθικής, του σκεπτικισμού και του λογικού προβληματισμού μέσα σε μια καλπάζουσα επιστημονική εξέλιξη της οποίας οι δυνατότητες είναι, πολλές φορές, τρομακτικές. Επίσης, δεν μπόρεσα να μην προβληματιστώ ξανά και πάνω στο γενικότερο ζήτημα της δωρεάς οργάνων και το πόσο λίγο ευαισθητοποιημένοι συνεχίζουν να είναι πολλοί άνθρωποι γύρω από αυτή και τα οφέλη της.